این عکس عکس یک مراسم تشییع جنازه در ماقبل کرونا در قبرستان شرف آباد یاسوج یا مکان های داربست زده شده ختم در کهگیلویه و بویراحمد نیست، بلکه مراسم(معارفه مدیرکل جدید آموزش و پرورش استان) سوگواری نمادینی است که شاید از ابتدا مد نظر برگزارکنندگان آن نبوده است اما اکنون که به قاب دوربین درآمده است به خوبی آن را نمایندگی می کند. مراسم سوگواری احیای یک امر متعلق به مناسبات گذشته یعنی همان قبیله گرایی که عملا جوانمرگی و یا حتی سقط امر سیاسی و توسعه را سوگواری می کند.

یکی از دوستان تعریف می کرد "در سال 1395 با چند تن دیگر از دوستان در یک مراسم معارفه در همین سالن جرجانی شرکت کرده بودیم که یک تونل استقبال به مانند آنچه در همین عکس است با طول کمتری از اقوام و هم طایفه ای های مدیر جدید تشکیل شده بود و به شرکت کنندگان خوش آمد گفته می شد و آرزوی جبران لطف و محبت میشد که در همین حین یکی از دوستان سیاسی ام با عصبانیت به من گفت: فلانی ما کلی لابی سیاسی داشتیم و چندین بار استاندار نامه نگاری کرد تا موفق به قانع کردن وزیر برای صدور چنین حکمی شدیم  ولی هم اینک برخی از هم طایفه های مدیر به گونه ای در ژست هستند که به نظر می رسد یکی از کلانتران ایل در نشست سیاه چادر در فلان ورد سرحدی انتخاب شده است ".

عکس به تنهایی خود گویای همه چیز است و گفتن و نوشتنی و حتی تعجبی ندارد که اتفاقا بیشترین خوانندگان همین مطلب انتقادی نیز همان شرکت کنندگان در این نوع مراسمات هستند که این روزها با علاقه و شوق سایت های استان را جهت رویت عکس خود و دیگران تورق می کنند و این مطالب را نیز تنها از یک زاویه می بینند که نویسنده و یا سایت با این مدیر غرض دارد و گر نه شلوغی و کرونا  بهانه است . این مراسم معارفه نیز به صورت موردی هدف این مطلب نیست که سایر مراسمات از این دست بر همین منوال بوده و هستند و حتی اگر کرونایی هم نبود بهترین عنوانی که می شد بر این مراسمات هزینه زا گذاشت بی خاصیتی آنهاست. امیدی به اصلاح نیست و تنها نکته اصلی بیان سویه طنز این اتفاق است که رئیس دانشگاه ، برخی مدیران و فرمانداران "الله بختکی" شرکت کننده در این مراسم از امروز در شوهای ستاد مقابله با کرونا مردم را بی فرهنگ می خوانند و قانع کردن مردم برای عدم شرکت در تجمعات را شبیه قانع کردن یک احمق عنوان می کنند. مراسم دیروز و مراسماتی از این دست که بعد از این بیشتر خواهند شد نه نقطه شروع است و نه نقطه عطف، که مدت هاست مناسبات طایفه ای و منطقه ای جایگزین هر نوع رابطه اداری و سیاسی شده اند .

حذف احزاب و هزینه زایی برای کارهای حزبی  و سیاسی نیز مجوز رسمی به چنین مناسبات و رفتارهایی است تا شبه انتلکتوئل ها و متفکران ایلی و قومی دنبال توجیه پدیدارشناسی هرمنوتیکی این پدیده باشند. افرادی که مدرن می پوشند، پالتو و عینک آفتابی مارک دار استفاده می کنند و خودروهای لوکس خارجی سوار می شوند اما فکر و نگاهشان از همان چقه زناره عاریتی فراتر نمی رود. زمانی ناصرالدین شاه گفته بود «همه چیزمان به همه چیزمان می آید» و پر بیراه نگفته بود . حداقل نگاهی به کلیت فضای امروز کهگیلویه و بویراحمد نیز موئد همین اصطلاح معروف ناصرالدین شاهی است. فضای موسیقایی استان  و اسطوره های خلق الساعه، در کنار فضای انتخاباتی و نحوه انتخاب مدیران و سقف نگاه آنها در کنار سایت ها و رسانه هایی که رسما و علنا ارگان های ایل و طایفه شده اند برای در جا زدن و نابودی هر امید و رویایی در تمامی ساحات کافی است . روزنه و امید نه در پایین جامعه دیده می شود و نه در بالا و در میان مدیران که هر کدام تقویت کننده دیگری هستند. بازتولید و تقویت عوامل دو طرف این فضا و سایر لوازم و عناصر آن ضمن عمیق تر کردن گسل های اجتماعی و فرهنگی که حداقل نتایج آن استمرار و تشدید نزاع های دسته جمعی و موضوع تیراندازی در مراسمات است، عرصه را بر هر نقد و حرکتی تنگ می کنند تا « هر که در این حلقه نیست فارغ از این ماجراست».